Gebruik ontstekingsremmers bij hoefbevangenheid
Onderzoek heeft aangetoond dat ongeveer 90% van de gevallen van hoefbevangenheid metabool is, wat betekent dat de sleutel tot een succesvolle behandeling het beheersen van insuline is.
Het eerste wat iedereen meteen doet, is naar fenylbutazon (buut) of een ander NSAID-medicijn te grijpen om de pijn te beheersen, maar deze zijn slechts minimaal effectief.
De reden is dat metabole (endocrinopathische) hoefbevangenheid niet inflammatoir is en deze medicatie doet niets om insuline onder controle te houden. Dit soort medicatie mag niet langer dan 5 dagen worden gebruikt, maar dieren raken vaak verstrikt in een langdurige kuur met NSAID’s, omdat het insulineniveau en de bekapping niet adequaat zijn aangepakt.
Langdurig gebruik heeft weer invloed op de maag- en darmflora wat zich weer resulteert in de hoeven.
Focus daarom op de juiste behandeling op de “DDB”. Dit staat voor:
Diagnose
Dieet
Bekappen
Wanneer de ezel PPID (ziekte van Cushing) heeft, is pergolide nodig om de insuline te verlagen.
Het nood- of spoeddieet mag alleen geweekt hooi zijn, gevoerd met 1,5% van het huidige lichaamsgewicht of 2% van het ideale gewicht, welke van beide het grootst is. Daarnaast kun je goed gewelde bietenpulp gebruiken om supplementen en medicijnen toe te dienen. Geen weidegang, luzerne, klaver, granen of balancers geven, dat laatste omdat de basis vaak niet veilig is. Veilig betekent minder dan 10% suiker en zetmeel gecombineerd.
Kortom; 90% van alle gevallen van hoefbevangenheid wordt dus veroorzaakt door (te) hoge insuline. Ontstekingsremmers zoals bijvoorbeeld buut hebben een beperkt effect op de pijn bij hoefbevangenheid.
Overleg met je dierenarts voor een diagnostisch plan dat bepaalt welk type hormonale stoornis je dier heeft en hoe je het de insuline naar beneden kunt krijgen, want dat is het enige dat de pijn zal verlichten.
Wanneer je je richt op diagnose, voeding en bekappen en niet alleen op de pijnbeheersing dan zal het resultaat veel beter zijn.
